دیگر بیهوده است

هر صبح به صبح ، پروانه از تشعشع نور خورشید خانوم می آید و دفتر مشقم را با حسرت گلبرگ خط می کشد .

و با شبنم ، پای دفتر مشقم را  نمره می گذارد ، نمره بیست .

دراین هنگام پاک کن دیگر بیهوده است و هیچ مهارتی را نمی پذیرد.

حال اگر خطی پاک کنم جایشان پیداست و نمی توان نادیده گرفت و بی بهانه از آن گذشت .

ای که خط خوردگی مشقم از توست و رد پای تو در زیر پاک کن پیداست و راه فرار از سرزنش معلمم را ندارم که همیشه می گفت : دفتر مشقت چرا این همه قلم خوردگی دارد ؟

نمی دانم چه بگویم تا معلم اینبار از سر تقصیرم بگذرد ، یا بهانه ای که تا الان نگفته باشم .

 به عقیده من زندگی را از سر سطر وفقط درسر فصل دفتر پاکنویس باید شروع کرد ،من بر این باورم ،که هیچوقت برگی از زندگی را در باطله ننویسیم و با همان پاک کن خط پررنگ زندگی را کمرنگ و کثیف نکنیم .چه کسی به من، یا تو، یا همه ما، اجازه می دهد تا زندگی را در غالب چند کاغذ باطله با خود حمل بکنیم . این یعنی اینکه همه بر اساس شالوده زندگی خود استوار باشیم .چون اگر خط زندگی را در دفتر مشقمان  پاک بکنیم جای آنها پیداست و بر کسی پوشیده نیست